بسم رب النور
.
شاید ربات های زمان اینده که همیشه درباره انها در فیلم ها دیده ایم چیز خیلی عجیب و غریبی نباشند شاید چیزی باشند که هر روزه با انها سر و کار داریم شاید خ و د م ا ن هم ربات.... بله!
شاید ربات های اینده که همیشه با هیجان درباره انها صحبت می شود خود انسان های زمان حال باشند که رفته رفته دارند سیر تکاملی ربات شدن را طی میکنند ،چرا که نه؟
.
.
ما انسان هایی شده ایم که وقتی میرویم رستوران از فضا و غذایی که میخوریم حس چندانی نمیگیریم اما وقتی عکس قشنگی از غذا میگیریم از پشت صفحه نمایشگر گوشی ذوق میکینم
ما انسان هایی شده ایم که وقتی اماده میشویم به اینه نه به دوربین سلفی گوشی لبخند میزنیم و با دیدن نمایشگر موبایل ذوق میکنیم
ما انسان هایی شده ایم که دفتر و خودکار نه تمام کارها و وظایفمان را در نوت گوشی مینویسیم ،به جای خواندن کتاب مطلب روی مطلب سیو میکنیم به امید فردایی که انهارا مطالعه کنیم،فردایی که سالهاست از راه نمیرسد
ما انسان هایی شده ایم که یک دستمان همیشه گیر است،گیر گرفتن موبایل
ما انسان هایی شده ایم که وقتی شارژ گوشی تمام میشود و انرا به شارژ میزنیم تازه فرصت میکنیم کمی فکر کنیم که کارهای مهممان چه بوده و چه کار باید بکنیم؟
در طبیعت به جای تنفس و دیدن و بوییدن و دوین و خندیدن ..... در تقلای گرفتن عکس و کلیپ و ادیت و ریلز جدید پیجمان هستیم و زیرش مینویسیم چه جای با صفایی جای شما خالی!
در حالی که خودمان هیچ صفایی را درک نکرده ایم
.
ما عاشق دیدن زیبایی ها هستیم اما از پشت آن صفحه نمایشگر لعنتی،
خیلی وقت است که زندگی نمیکنیم و تنها زنده هستیم
و درست همینجاست که به ربات بودن نزدیک و نزدیکتر میشویم
باید خودمان را نجات دهیم ،
نگذار توهم یکی از ربات ها آینده باشی
.
انسانم آرزوست....
